”Vijftig Plus”, openings tekst
Ik stond op een soort brug, zoiets als de fietsbrug in Deventer, alleen, ongeveer in het midden en als ik vooruit keek zag ik de toekomst die eindigde met de dood en keek ik naar de andere kant dan zag ik mijn verleden, beginnend bij m’n geboorte.
En daar tussenin flitsten allerlei beelden op.
Aan de geboorte kant een kinderlijk blije jeugd, heftige pubertijd, ontwakende sexualiteit, adolescentie, vriendinnen, vrouw, crisis, trouwen, kinderen, carrière.
Aan de andere kant flitsten beelden op waarin ik onderdeel was van allerlei toekomstige processen. En zag ik alleen maar oudere mensen die me lieten zien wat me nog te wachten stond, berusting, gezapigheid, verstijving, vertraging, toenemende eigenwijsheid, aftakeling van lichaam en geest en de uiteindelijke dood.
En waar ik stond, zo ongeveer in het midden, voelde ik de twijfel van de Midlife Crisis. Het trok uit de hoge brug omhoog mijn lijf en hoofd in, die enorme twijfel.
En toen ik zo al die beelden op die lange brug zag opflitsen, als bubbels die door het wegdek braken en open spatten zag ik midden onder die brug een echtpaar uit de supermarkt komen lopen.
Zij voorop, 50 jaar oud schat ik, wat krachteloos voortbewegend en door het leven al flink in haar gezicht getekend. Met in beide handen zware boodschappentassen die ze voort zeulde. En hij…. hij, enkele jaartjes ouder, liep achter haar aan, op een kleine afstand, ook met zware boodschappentassen en door het leven en de tassen een beetje gekromd en sjokkend.
En ze liepen maar, ze liepen maar, maar ze kwamen niet vooruit. Bleven op dezelfde plaats en ze zeiden elkaar niets, liepen maar achter elkaar aan, keken niet op of om en kwamen maar niet vooruit.
En het begon te regenen op die brug maar die mensen bleven maar doorsjokken en zeiden elkaar niets. Liepen, niet vooruit komend door.
Op een bepaald moment zei zij: ‘Slecht weertje hè’,’ Ja’ zei hij, ‘zeker slecht weertje’. ‘Wat regent het hè’, ‘Ja,’ zei hij, ‘het regent flink, ’t gaat er flink op vandaag. Maar nog niet zo erg als vorige week.’ ‘Nee, nog niet zo erg als vorige week, toen ging het hard te keer’ ‘Net als in augustus ’85 toen regende het ook zo hard, misschien wel harden’ ‘Ja het weer is flink van de kaart vandaag de dag’.
Geen gesprek dat er nog toe doet. Verder zeiden ze niets en liepen maar door, niet van hun plaats komend.
Het werd plotseling kouder, er stak een gure wind op. De mensen stopten even en trokken hun kragen hoog op. En daar gingen ze weer, lopend verder en niet verder komend en ze zeiden niets
Tot ze tegen hem zei: ‘Slecht weertje hè’,’ Ja’ zei hij, ‘zeker slecht weertje’. ‘Wat is het koud hè”. ‘Ja,’ zei hij ‘’t is flink koud vandaag, maar nog niet zo koud als vorige week’. ‘ Nee, nog niet zo koud als vorige week, toen was het koud’. ‘Net als in augustus ’85 toen was het ook zo koud , misschien wel kouder’.‘Ja het weer is flink van de kaart vandaag de dag’. ‘Nee’ zei zij. ‘Dat was september ’85’. ‘Oh ja, september ’85’
En weer werd het stil.
Ik schrok badend in het angstzweet wakker en kon die dag dat beeld van die twee mensen niet van m’n netvlies krijgen en nu, nu ik het vertel staat het er weer levensgroot als ik m’n ogen dicht doe. En ik dacht toen…….
Dit is een leuk thema voor een avondje uit.
