Willie van de Kergof.

 

Nergens ter wereld wordt er zoveel voetbal op TV uitgezonden als in Spanje; het lijkt of er geen ander nieuws uit te zenden is.

Je kunt er geen café, bar of restaurant binnenkomen of er staat wel een voetbalwedstrijd op de centraal opgestelde TV en, aan het commentaar te horen altijd even spannend en met de top der voetbalaarde tussendoor in interviews te zien en te horen.
Zo hebben we vaak onze onsterfelijke ‘elk nadeel heb zun voordeel’ Johan Kroef voorbij zien komen met altijd zo’n ’ik snap er ook niets van maar ja, als ik effen onduidelijk lullen kan doe ik dat graag’ gezicht.
Ook in het kleine barcafeetje in Ronda, waar net het Kommunia feestje werd gevierd en het een leuke rumoerige partij was met een moeder die haar kind zoogde, rondrennende kinderen en hun moeders ( of oma’s; dat kun je in Spanje niet altijd goed zien) en tussendoor TV kijkende mannen, zagen we God Kroef voorbij komen.
Weer dat bijna treurig magere hoofd van de man die wel is waar veel voor het Nederlandse en wereldwijde voetbal heeft betekend maar ook met zijn, door hem als aanvoerder min of meer opgelegde, verdedigende spel, de Duitsers de kans gaf na de 1-0 van Nederland terug te komen in de wedstrijd om ons daarna met 2-1 te verslaan; een nederlaag die de vernedering van de aanvankelijke nederlaag van de tweede wereldoorlog bij velen overtrof.
Meer voor de lol dan dat ik trots ben op deze bet- en allesweter riep ik vrolijk door het zaaltje: Johan Kroeoeoeof, Johan Kroeoeoeof, Ollanda, Ollanda, me zelf hierbij een beetje theatraal op de borst kloppend.
Ook hier bleek de populariteit van de Ajax-redder pur sang ( of de definitieve killer) niet meer die vorm te hebben van zijn hoogtijdagen en eigenlijk reageerden alleen Pep en Lein die de vaderlijke aktie maar veel te overdreven vonden.
Behalve een oude Spanjaard, die reageerde wel.
Hij keek me trots aan, met in zijn donkere ogen de glans van de dagen van weleer, die van zijn gastarbeiderschap, en riep: Willie van der Kergof, Willie van de Kergof en toostte lachend op die warme herinnering.
Dat de nuchtere Willy nog sterker bleek dan die verwende overbekende Kroef vond ik zeer speciaal.
Mijn man, die Spanjaard.

Patty