Sevilla, stad van de Flamenco.

 

Onder een blauwe hemel, met Spaanse temperaturen, genoten we met volle teugen van deze prachtige, inmiddels tot onze favorieten behorende, stad.
Overal de rijkdom van het grootse denken van de stedenbouwkundigen en kunstenaars uit die tijd die de Nederlandse tot kneuterige stratenmakers en kleiknutselaars reduceren; op een enkele schilder na dan.
Op de terrasjes was het heerlijk toeven en overal zagen we dames, al dan niet vergezeld van heren in prachtige strakke pakken, in hele mooie en steeds van kleur en vorm verschillende Flamencojurken, voorbij wandelen.
Al op de heenreis met de bus was ons het grote aantal rijtuigen met prachtig opgesierde paarden opgevallen waarin soms heren met hoeden en dames met van diezelfde Flamencojurken zaten. Soms ook groepen van ruiters, statig en trots op hun paarden zittend, met hoeden op en kleding aan alsof ze zo uit de stierenvechterarena kwamen rijden.
Op sommige pleinen stonden vierspanners te wachten met koetsiers in stijl en met felgekleurde versierselen op de paardenkoppen. Dan kwamen er voorname mensen naar buiten in die prachtige kleding waardoor je je even in een andere tijd waande.
Ons kwam ter ore dat er een speciaal Lentefeest was op een daarvoor ingericht terrein net buiten het centrum waarheen we ons doel van die dag ook maar gauw hebben verlengd.

Van alle kanten kwamen de prachtig uitgedoste mensen aan, op scooters, met taxi’s en bussen, maar gelukkig ook met paard en wagen en op paarden; soms zaten de dames in amazonezit op hun fiere dieren en zelfs jonge kinderen reden grote paarden als volleerde ruiters. En het waren temperamentvolle beesten zeg, briesend, stampend en soms steigerend gehoorzaamden ze met enige tegenzin aan de opdrachten die hen middels de bitten in hun monden en de aanwijzingen in hun flanken werden doorgegeven.
Naarmate we het feestterrein naderden werd de stroom dikker, kruispunten waren speciaal voor het festijn anders ingericht, tweerichtingswegen tot eenrichtingswegen omgezet en overal reden speciale feestterreinbussen.
Op het terrein aangekomen stonden we hoogst verbaasd te kijken, nee dit is te zacht uitgedrukt: de bek viel ons open.
Wie ooit wel eens in Amsterdam het koninginnenfeest heeft meegemaakt en de zich voortslenterende en sjokkende, alle rotzooi van zich af werpende, menigte kan herinneren van patat- en ijsetende plattelanders zou ook hier stomverbaasd hebben staan kijken naar deze kleurrijke en trotse, fiere menigte feest- en showgangers.
Want trots zijn ze die prachtige dames in van die kleurrijke en altijd weer anders lijkende Flamencojurken met grote rozen in het haar, gelakte nagels, hangers en oorbellen die alles een zeer feestelijk en bovenal een bijzonder kleurrijk karakter geven. De mannen meestal in colberts met stropdas en anderskleurige pantalons op glanzende schoenen vervolmaken het bizarre middeleeuwse tafereel.
En niet een paar….. nee tienduizenden feestelijk geklede mensen paraderen hier rond, op weg naar of komend van een van die duizenden tenten die ze collectief, als familie of vriendenclub of welke mix dan ook, gehuurd hebben.
Jonge dames snellen van hot naar haar, ons, kortebroekerige campinggasten, geen blik waardig gunnend en alleen oog voor elkaar en de, keurig geknipte, jonge mannen hebbend. Oude dames, in dezelfde prachtige jurken bevolken de tenten en dansen hun traditionele Sevilliana’s ( meer op volksdansen lijkende flamenco), soms bijgestaan door rondbuikige heren.
En overal op de straten die de tentenblokken ( van wel 120 stuks per blok) van elkaar scheiden rijden de versierde tijtuigen rond, soms tweespans maar ook vijfspans, met soms hele families erin: opa, oma, vader, moeder en meerdere kinderen, allemaal even feestelijk en in stijl gekleed.
Jongetjes met lange bruine kousen en strak om de benen en hoog in de rug zittende kniebroeken en alles even trots en fier.
Vooral de arenaruiters vallen op, rechtop, sterk en stoer, maar dan van het trotse soort, zitten ze op hun Andalusische schimmels, de staarten tot kunstwerken gevlochten, het schuim bij de beesten op de bek en soms tussen de achterbenen van ingehouden kracht.
Hun sterke laarzen in speciale sierstijgbeugels en soms over de benen geslagen en beslagen chaps ( een soort leren beenplaat). Hun vrouwen schrijlings en in amazonezit in hun rijdsters outfit weten zelfs zonder beide voeten te kunnen gebruiken hun paarden keurig te mennen tussen al dit geweld van mensen, paarden en koetsen.
We worden door een van oorsprong Barcelaanse of Barceloonse vrouw uitgenodigd iets te drinken in hun tent en zij legt in gebrekkig Engels en Frans uit hoe het werkt. Er zijn wachtlijsten voor de tenten, zoveel belangstelling is er voor, en ze sparen het hele jaar voor deze ene feestweek die overigens geen vakantieweek is.
Velen werken dus de dag nadat ze geweest zijn gewoon weer en gaan soms 2 – 3 keer die week naar het feest toe.
Dit verklaart waarom de winkels buiten het echte toeristische centrum soms gewoon dicht zijn; men wil hier gewoon bij zijn, deel uit maken van dit trotse Sevillaanse volk en dit voorjaarsfeest vieren in de mooie kleren die ze er zelf voor maken.
Pepijn, die deze dans op school heeft gehad, wordt door een van haar vriendinnen verleid tot het doen van wat oefeningen en als de muziek weer begint dansen ze, onder vrolijke aanmoedigingen, hun deeltje mee.
We drinken nog een glas wijn en gaan dan, de dames met handkussen dankend voor deze unieke kans dit te mogen meemaken, voort op het terrein, ons steeds weer verbazend over de tienduizenden verklede mensen.

’s Avonds, als de Flamencobar die we willen bezoeken om 22.00 uur nog kaal en leeg is en we eraan twijfelen of er die avond nog wel flamenco wordt gedanst besluiten we weer naar het feestterrein te gaan.
Daar aangekomen worden al die prachtig gekleurde mensen door zoveel licht beschenen dat we wat verdwaasd op een kruispunt blijven staan; er zijn nu geen paard en wagens en ruiters meer maar de menigte is zoveel groter dan die van de dag ervoor dat we schatten dat het er wel honderdduizend kunnen zijn.
Honderdduizend trotse, paraderende, feestende, lachende en pratende mensen die ons, toeristen eerste klas, geen, werkelijk geen enkele, blik waardig gunnen. Slechts één keer zag ik een reactie op Pepijn zijn korte sportbroek van een jonge man uit een groepje jongelui maar de anderen gunden zelf toen Pepijn nog geen blik waardig.
De naastliggende kermis, waar volgens ons de Europese CE-norm nog niet gehanteerd werd, trekt ook duizenden, meestal niet feestelijk uitgedoste mensen met veel kinderen, maar zag er ook zeer feestelijk uit door de uitbundige vormen en kleuren waarmee de attracties waren uitgedost.
De expressie van dit alles maakte ons klein, modderkruipers als we zijn.
Als kleiboeren uit ons natte calvinistische waterland zijn we niet opgewassen tegen de uitbundige schoonheid van dit temperamentvolle volk.
Wij, camera en korte broek dragende campinggasten, dropen tijdig af, we moesten de bus van 23.45 nog halen terwijl de schone massa zich vrolijk een nieuwe dag in feestte.

Patty