Púntmutsen, op z’n Hans Teeuwens uitgesproken.

22-04-2011

In Zaragoza troffen we het; nog maar net gearriveerd op het mooie oude plein Plaza del Pilar, gebouwd op de oude Romeinse fundamenten van Keizer Augustus, trokken de nazaten van de overheersers en de vernietigers van die mooie cultuur in lange stoet de kerk, de Basilica de Nuestra Seňora de Pilar, uit.
Ik schrok me dood, ze droegen allemaal witte pijen, zwarte handschoenen en groene PUNTMUTSEN van wel 80 cm hoog waarvan de stof tot op de schouders reikte, met alleen kleine openingen op die plaatsen waar wij de ogen vermoedden.
Aan de wanordelijke opstelling van de honderden personen tellende stoet punti’s voor de uitgang van de basiliek te zien hadden ze zichtbaar moeite om door die kleine gaatjes te kijken.
Het zag er angstaanjagend uit, ondanks dat kleine kinderen ook in die kleren gehuld waren.
Voorop een religieuze hoogwaardigheidsbekleder met een groot, met brokaten versierd, kruis met daaraan gevlochten koorden die werden vastgehouden door vier kleine kinderen, een beeld dat me direct deed denken aan de katholieke Belgische bisschop Vangheluwe die met zijn neefje ook van die leuke relationele dingetjes deed waar dat manneke héééélemaal niet tegenop zag.
En katholiek was het hier, oerkatholiek, want in de basiliek zagen we later tussen de heiligenbeelden zelfs monsters en een ridder die een drakenhoofd doorboorde afgebeeld; enige vermenging van het katholicisme met heidense gebruiken en geloven was hier dus niet vreemd.
Net toen ik begon te wennen aan het beeld van die Ku-Kux-Clan-achtige puntmutsen begon een van de punti’s op een trompet te blazen wat de aftrap bleek te zijn van een oeroude mars, gebaseerd op het onweer dat ontstond nadat Jezus aan het kruis stierf. Het was goede vrijdag dus we zaten in de juiste tijdperk.
Plotseling begonnen er honderden punti’s niet alleen op trommels te roffelen maar vooral met krachtige zwaaien van zwarte zware dikke trommelstokken op grote dieptrommen te beuken waardoor alle duiven van het plein spontaan van zich af begonnen te schijten en dwarrelend opvlogen.
Ik, hadde ik tot het middeleeuwse heidense gepeupel behoord, had mij wis en waarachtig op de knieën geworpen om de heiligheid die deze onverdraaglijke herrie kon veroorzaken voor eeuwig te aanbidden.
De stoet zette zich in beweging en hortend en stotend liepen de bijna blindemannetjes zo goed als dat kon achter elkaar aan.
Tussen lange kunstkaarsen dragende punti’s liepen ook in donkere rouwkleding gestoken zwarte weduwes die aan hun gezichtsuitdrukking te zien nog dagelijks weenden om hun geliefden.
Wat een angstige, bedreigende, bedroefde, maar ook kleurrijke en bijna vrolijke bedoeling was deze processie toch. Zeker als je jezelf voorhield dat het misschien wel heel grote kabouters waren viel het allemaal wel mee.
Onder luid gedreun liepen ze het plein over de stad in.

Toch blij weer zo’n processie te hebben meegemaakt gingen we verder met bezoeken aan musea en een restaurant.
Later die middag besloten we dwars door de stad naar onze fietsen te lopen toen we door de dichte menigte beseften dat er meer katholieks aan de hand moest zijn.
En ja hoor, midden in de oude stadskern, in smalle straatjes met vijf verdiepingen hoge huizen kwamen 15.000, ja, je leest het goed, vijftienduizend, PUNTMUTSEN, zeven dagen lang, elke dag bij elkaar.
We waren beland in een traditioneel, katholiek, Aragons en misschien ook wel toeristisch festival; geweldig.

Om de beurt mochten de honderden personen tellende groepen starten op een kruising van vijf straatjes waar ook prachtige, met bloemen versierde en door puntmutsen voortgeduwde, praalwagens vanuit de grote ingang van een aanliggende kerk aan de stoet werden toegevoegd.
Jezus himself was alom aanwezig (kruisdragend of al gekruisigd) tezamen met moeder Maria, tante Magdalena, regionaal bekende heiligen, de kluit apostelen en weet ik wat er nog meer uit de katholieke hoed werd getoverd.
En dat alles trommelde er op los dat het een lieve lust was, men wilde voor elkaar niet onder doen en wellicht werkte de aanwezigheid van Jezus en van de aanwezige televisie-opnameploeg positief op de kracht waarmee er getrommeld werd ( de volgorde van belangrijkheid laat ik aan u)
In alle kleuren puntmutsen en pijen trok het aan ons voorbij, met als klap op de vuurpijl een stoet die zich de In Memoriam noemde en geheel in het zwart was gekleed.
Zéér beangstigend, vooral toen de trommels in een zeer hoog ritme begonnen te dreunen.
We konden niet meer geloven in leuke kabouters, dit was te bedreigend, te godsonvriendelijk, te angstig, en door de kinderen ertussen te grimmig om nog enig vergelijk te hebben met die nietsvermoedende kleurrijke kabouter met z’n golvende baardje en kromme hengeltje aan de kleine kunstvijver van seňorita Maria Collida op de camping.
Gauw weer naar de camping terug dus…..rust.

Patty