Opgejaagd door de stieren.
Angstig achterom kijkend of we niet gegrepen konden worden, elkaar waarschuwend voor scherpe bochten, soms uitglijdend in de waterafvoergootjes in de smalle straatjes en soms ons het gejuich en de aanmoedigingen van de menigte langs de weg en op de bovenliggende balkons inbeeldend, joegen we door de smalle straten van dit bekende stadje.
Rens, net iets langzamer en minder behendig dan ik kon nog maar amper de grote horens ontwijken en schoof rakelings langs andere toeristen heen. Ik joeg bijna een bewoner met boodschappen omver maar wat deed die dan ook in het gevaarlijke en wereldberoemde parcours !!!!
We dachten ons balkons in, waar luidruchtige bewoners, ver over de smalle maar sierlijke smeedijzeren balustrades hangend ons toejuichten, zagen TV stations vanaf uitgeschoven telescopische armen opnames voor uitzendingen over ons voor heel Europa maken en zagen ons, vlak voor de stierenmassa ons te grazen kon nemen, de finish bereiken waar we bedolven werden onder blaadjes van rode rozen en kleurige linten omgehangen kregen door belangrijke stadsbewoners met roodzwarte sjerpen om die toespraken over onze heldhaftig- en behendigheid hielden waarna we tot ereburgers van de stad werden verheven.
En met een mensenmassa die ons probeerde aan te raken, handtekeningen van ons vroeg en waarvan enkele vrouwen mij vroegen of ik een van hun dochters niet wilde huwen, wat ik natuurlijk met een weids armgebaar afwimpelde want je weet dat de weggegevenen nooit de mooisten zijn.
Maar ook met smachtende blikken van de mooisten die wel getrouwd waren met lokale autochtone kerels waarvan de familie altijd had gezegd dat ze goede partijen zouden zijn maar in de praktijk toch tegenvielen, vervielen in veelvuldig cafébezoek en laat thuis kwamen als de lust door de slaap al was weggezakt, en nooit die onbereikbare roem zouden vergaren die mij, na deze krachtsinspanning, wel ten deel viel.
Ook de pastoor, met gesteven wit boord en uitgestreken en vroom gezicht met die donkere blik in zijn ogen, van al die ellende die hem door de jaren heen door vroom lijkende maar oh zo lustgedreven stadsdames was opgebiecht, was uit de sacristie gekomen om ons een met wijwater gezegende ketting om te hangen met daaraan de afbeelding van de door paus Johannes de Derde tot heilige verklaarde Bisschop Afredus de Tweede van Pamplona.
Maar toen ik bijna tegen een politieagente aanbotste en me angstig afvroeg of hard fietsen in die smalle wandelstraatjes van Pamplona wel was toegestaan keerde ik terug uit mijn dagdroom en was ik weer terug op aarde.
Rens vroeg voor de vierde keer al ( zo zei ze tenminste geïrriteerd) of we zo wel goed fietsten naar de grote basiliek en waar ik toch was met m’n gedachten en ze was zelfs een beetje kwaad op mij omdat ik zo godshard vooruit fietste.
Ach, soms moet je zege en triomf wel bedenken om onsterfelijk te worden.
Patty
