Lourdes

18-04-2011

Al bij de afslag naar Lourdes, met nog 16 km te gaan, voelde ik een verandering bij me optreden: m’n vingerkloven trokken dicht en m’n tepels gingen weer jongensachtig strak staan.
Ik zeg dit tegen Rens die begint te lachen om m’n geintje. Maar op de camping, net buiten de bebouwde kom, pakt ze een glas koud water dat plotseling begint te koken, thee zakje erin en klaar is Kees, terwijl we in de camper naast ons verdachte geluiden horen.
Even later begint Rens weer sexuele driften te ontwikkelen en noemt ze pro-actief behandelplannen op voor de moeilijke kinderen van haar groep en begint luchtig te praten over een universitaire opleiding Pedagogiek.
Ik krijg een erectie die wel zeventig minuten aanhoudt maar weer verslapt als ik me bewust wordt van de campinggasten die om me heen zijn komen staan en waarvan sommige dames afkeurend maar andere ook hoopvol kijken; de mannen allen jaloers.
Ik hijs m’n broek op en ga de camper binnen waar Rens met buurman Kees zit te praten die er wat afgetrokken bij zit. Hij heeft z’n Oekraïense vrouw Krowska meegenomen die ik in onberispelijk Wit Russisch onomwonden de relativiteitstheorie uitleg en voel me nauw verwant met Einstein.
Terloops herinner ik me alle rijtjes met Duitse naamvallen en Rens staat aan Kees alle onregelmatige Engelse werkwoorden op te dreunen.
Als we later in het hoge camperbed, waar ik als een goddelijke Tarzan, onder het slaken van oerklanken, in ben gesprongen, wat zitten na te praten zegt Rens dat het door het bier komt dat we wat anders waren en dat die kennis er altijd al, wel is waar latent, had gezeten.
Alleen al dat ze het woord latent gebruikt maakt me al onzeker. Als ze me echter spontaan en nat begint te zoenen en de borsten van haar weer aanvoelen als die van een 18 jarige, met tepels als vooroorlogse staalspijkers, ga ik er toch in geloven: wat een goddelijke plek op aarde. Morgen toch maar een kaarsje branden, je weet maar nooit.

De volgende morgen gaan we vroeg op weg naar de grot, La Grotte genaamd. Onderweg fietsen we een aantal lokale rolstoelers achterop wat me geen gerust gevoel geeft.
Al fietsend hebben we echter net besloten dat Rens hier dichtbij een uni-opleiding pedagogiek gaat doen en ik haar volledig bij ga staan. Zelf zit ik daarnaast te denken aan een schrijversloopbaan en het publiceren van een veelbelovend en succesvol boek over de relativiteitstheorie die sterk conflicteert met het darwinistisch dilemma van de cardigaanse episode van het vroeg tertiaire krijt. Dat valt nog te doen, niet te ingewikkeld en overzichtelijk.
Na een armvol kaarsen gekocht te hebben tegen schandalige prijzen voor kaarsen die wel is waar niet als druipkaarsen zijn bedoeld maar druipen als de eerste de beste Shanghaise hoerenloper gaan we de grot binnen.
Er gebeurt niets noemenswaardigs en de madonna blijft droog als een woestijn in een midden op de middagse zomerzon.
Wat wel opvalt is het aantal te dikke, te sloffende en te uitgezakte bejaarden dat z’n best doet iets op te pikken van de heiligheid om daarmee een vergane souplesse terug te krijgen van de zichtbaar afgeragte en gedegenereerde lichamen.
Wij echter geloven volledig in de kracht van die plek en gaan, omdat we dat nu eenmaal vooraf zo hebben besproken, onze reis toch nog even voortzetten, de verplaatsing van ons domicilie nog even opschortend.
Nog geen kilometer buiten het kombord van Lourdes zegt Rens: ‘’ De kinderen zullen ons idee ook niet leuk vinden en ik mis ze nu al. Is het geen vreemd plan van ons Patty’’? Ook ik begin het een raar verhaal te vinden en begrijp niets van de motivatie van het absurde idee om een boek te gaan schrijven over iets waar ik de ballen verstand van heb.
Nog geen kwartier later kijken we elkaar aan en schieten in een daverende lach. Idioten dat we zijn ! Nee, we gaan nooit weer naar een bedevaartsoord; maakt ons alleen maar verward. Gewoon in ons zelf geloven is al moeilijk genoeg en we blijven het gewoon doen met wat we kunnen.

Patty.