Het oh zo mooie ‘la ALHAMBRA’ !

 

We hadden de vakantie er zo’n beetje omheen geweven.

Zo ergens middenin onze Zuid Europese reis zouden we dit pronkstuk van Moorse invloeden in Granada aandoen.
Gelukkig was dit heiligdom destijds wel is waar door de katholieken veroverd maar niet direct totaal vernietigd zoals die katholieke honden met zoveel mooie cultuur hebben gedaan.
Men, en dat is in dit geval mijn neef Piet en mijn neef Henk, hadden ons verteld dat je op de camping de campingbaas wel kon vragen een toegangskaartje voor je te reserveren voor de dag erop of; indien dit bij uitzondering niet uit kwam, voor de dag na de dag erop.
Bij aankomst van de camping de baas direct gevraagd of hij wilde reserveren.
Hij begon driftig in het Spaans te fulmineren en wees, toen we wat vragend what, why, no comprendre en reservation – met de nadruk op jon om het echt Spaans te laten klinken – begonnen te stumperen, op een kalender waarbij hij driftig op 6 mei klopte en enkele keren ‘’seis maai’’ herhaalde.
Wij, positivo’s op z’n Spaanse best, begrepen direct dat het in dit seizoen, met nog maar zo weinig vakantiegangers, niet eens nodig was te reserveren. Pas na 6 mei ging het reserveerseizoen in, dat was duidelijk.
Volgepakt om op bijna alles voorbereid te zijn, stonden we de volgende morgen om 11.00 uur bij de bus, een paar plesante Belgische Nederlanders ( want daar draait het in België toch op uit: het rijkste en gezelligste deel gaat naar Nederland, het armoedigste en arrogantste stelletje etters gaat trots en Frans pratend naar Frankrijk) ontmoetend die ook opgeruimd als Belgen veelal zijn op ‘dien boes’ stonden te wachten..
Zij, caravanrijders, hadden het verhaal heel anders begrepen hoewel ook zij beweerden het Spaans niet machtig te weezn.
Zij haddn begreepn da den campiengboas geheel iets aanders hagezeg. Da dien kaartn al reeds langgeleen uitverkocht waarn en dat wij, indien wij dat zouen willn al om zevenen aldaar bij den kassa moestn staan. Dat klonk slecht maar ja: zij beweerden dat ze ook niets van het Spaans begrepen dus de kans stond 50-50 ( veiftig veiftig zo ge wilt). Einde busreis namen we geestdriftig afscheid, alsof een onbesproken wedstrijd was gestart, en spoedden ons, elk zijns weegs, naar de ingang van het zo naar verlangde la Alhambra om toch, ja wij natuurlijk wel, binnen te komen.
Na een fikse wandeling – waarom bouwden die klote regeerders hun forten en vestingen toch altijd zo hoog op de bergen !?! ja ja, ik weet natuurlijk het antwoord wel maar hoe vaak is het nou oorlog en hoe vaak moet het klootjesvolk in vredestijd niet dat klere-eind de berg op klossen ?!? – kwamen we in de buurt van de kassa alwaar we van Duitsers hoorden dat om 7 of 8 uur alle vrije – lees niet besproken- kaartjes al waren uitverkocht. ‘’Ja Duitsers’’ dacht ik nog, ‘’die heeft mijn opa ook nooit vertrouwd na die foetsie fiets’’ en we stapten stevig door. Maar ach, je raadt het al, of je moet zo dom zijn als het achtereinde van een cerdo zoals men hier zegt, al van verre hoorden we via luidsprekers het hatelijke bericht dat alle kaartjes waren uitverkocht en dat er voor de volgende dag ook geen kaartjes verkocht werden. Om nog eens extra zout in de vers geslagen wonden te strooien werd het ook nog eens in meerdere talen omgeroepen.
Na mij afgereageerd te hebben op een kassière, die daarna wellicht enkele dagen vrij heeft moeten nemen van haar meerdere omdat haar ogen zo angstig stonden, zijn we afgedropen, beter, de berg weer zijn afgelopen alwaar we in een heel leuk gedeelte van Granada uitkwamen, ook een wijk met Noord-Afrikaanse invloeden, voor ons dus gewoon Moorse, met een prachtig zicht op, je raadt het al, het la Alhambra.
Toch nog revanche.
Terug op de camping onze gezellige Belgen nog even opgezocht en plagerig ‘de oogn uitgestookn’ door te zeggen dat het Alhambra zo mooi was. Vals jaloers vroegen ze ‘hoe we da geflikt haddn’.
‘Van de ansichtkaarten’ zei ik en snel trok het wit rond hun ogen weg en kreeg hun gelaatsuitdrukking weer die gezellige Belgische kleur.

Patty