Het eerste Spaanse diner.
19-04-2011
Na de voorstelling van de pyjamabroekmevrouw en nadat de zon met z’n laatste warme stralen onze huid verwarmd had was het laat genoeg geworden om het restaurant binnen te gaan.
Binnengekomen in de toch wat kille ruimte met onbegrijpelijke ingelijste tekeningetjes aan de wand zochten we in de tot dan toe lege zaal een plekje aan de zijkant; we bekijken overige gasten altijd net zo graag in restaurants als op het eerste de beste terrasje in Amsterdam of welke wereldstad dan ook.
Zelfs in Twello, bij de Waardige Waard, kijken we naar ons bekende en onbekende mensen alsof er iets verrassend te zien zou kunnen zijn; althans in vergelijk met A’dam dan natuurlijk.
Voor de lokalen is elke anders gekleurde tas of jas al een gesprekje waard.
Op de bedoelde achtergrond speelde Andre Rieu zo hard dat het leek dat hij in de naastgelegen ruimte met z’n hele orkest aan het repeteren was, inclusief Kakajide Kakajide Kakajide Kakaja en op Hongaarse muziek gebaseerde viooluitbarstingen.
De ober, niet getraind in enig onderhoud van buitenlandse gasten en met genen die iedere indringer van over de Pyreneeën een of ander vreselijk hemelrijk in wenste, bracht ons stug een kaart waarop een beperkt, ik zelf vond het een zeer beperkt, menu stond; alleen in het Spaans.
We bestelden wat en kregen wat.
Zeer simpele gerechten uit het blik (of het glas, dat kun je nooit zien) waar elke versheid driftig van was afgekookt.
Alleen Rens had een bot met mals vlees eraan waar we beiden van hebben genoten maar wat voor ons tweeën absoluut niet voldoende was.
We moesten, wilden we onze trek, die inmiddels tot echte Noord Europese honger was getransformeerd, met de andere gerechten, of daaraan refererende gekookten en gegrilden, stillen; een niet geringe opdracht.
Nadat we deze strijd hadden gestreden en geleden besloten we onszelf met een toetje te verwennen; we waren ten slotte heelhuids in Spanje gearriveerd.
Uit de menukaart kozen we iets dat leek op een fruittoetje..
Nadat de ober de gerechten op onze tafel had gezet, zonder ook maar enig teken van meelij met ons te tonen, bleken het twee grote sinaasappelen te zijn.
Zo uit de koelkast op stand 0 en met een armzalig klein kapje eraf gesneden zodanig dat je zelf die koude bal nog moest ontvellen.
Tot dode vingers aan toe hebben we die klus geklaard hetgeen bij wat erna geschiedde nog peanuts bleek.
Bij het eten van stukjes van die tot invriezens toe gekoelde orangina’s trok bij ons beiden een koufront de hersenpan in die ons kloppende hoofdpijn, voorhoofdholte bevriezing en klapperende tanden opleverde, daarbij het opkomende kippenvel maar even niet noemend. Bij het kauwen van die partities trokken de zenuwen van de nog niet behandelde tanden en kiezen diepe pijnscheuten door de kaakholtes.
Net toen we besloten te betalen voor deze aanslag op ons genot kwamen er twee gezinnen binnen en werd het, nadat we met een foutieve Bon Jorno waren vertrokken wellicht toch nog gezellig in de tent.
Nooit weer naar een campingrestaurant. Hoe vaak moet een ezel zich niet stoten…..
Patty
