Gelukt !

 

Na een natte rit ten zuiden van de Siera Nevada, met hier en daar door de regen veroorzaakte grondverzakkingen die soms de halve weg onbegaanbaar maakten, besloten we een tweede en laatste poging te wagen op tijd kaartjes voor het la Alhambra te bemachtigen.
We konden/mochten om 7.00 uur de camping verlaten dus van uitslapen kwam niets die dag. Van slapen zelf ook niet want de regenbuien verzorgden onregelmatige drumsolo’s op ons camperdak.
Opstaan om 6.30 lijkt niet zo vroeg maar was dat voor ons wel; in een land waar het avondeten gewoonlijk na 21.00 genuttigd wordt verleg je snel je dagritme.
Zo vroeg op was voor ons gevoel toch bijna midden in de nacht; het was tenminste nog aardig donker.
In z’n hoogste verzet de berg af en de 16 kilometer is een moordtempo gereden waarbij de pandeksels bij elke etterige drempel op het plafond beukten en de coca cola tot spuitens toe geschud werd; dat bleef hij tenminste nog wel twee dagen doen en was daardoor bijna onbruikbaar.
Bij aankomst op de parkeerplaats voor campers en bussen stonden er nog maar weinig, althans daar, want op de personenautoparkeerplaatsen, die we later zagen, stonden er wel een honderdtal. Dat bleek ook toen we in de rij stonden. Een tweehonderdtal personen, vrijwel alleen onder parapluis, stonden in elkaars lek te wachten op het moment waarop de kassa’s opengingen. Om 8 uur precies lukte het de Spanjaarden dat. Waren ze financieel ook maar zo adequaat geweest dan had er niet zo’n grote bodemloze geldzak aan de EU gehangen.
Maar ja, Spanje is het Alhambra niet want daar weten ze wel hoe ze van iets ouds nieuw geld kunnen maken.
Niet gezeurd, om 8.25 werd omgeroepen dat de ochtendkaarten op waren en we waren net over de helft met de rij gekomen die achteraan maar bijgroeide. We mochten voor de middagkaartjes gaan en we werden steeds nerveuzer als wij, nog in de rij staand, iemand bij het loket zagen weggaan die dan een man of tien van buiten de rij van kaarten voorzag.
Maar, ons geduld werd beloond en we mochten om 14.00 naar binnen en om 15.30 het paleis in en geen minuut eerder. Dat klopte, toen we ons in de lange rij hadden aangesloten en om 15.00 uur met kaartjes van 15.30 aankwamen werden we resoluut teuggezet.
Later en op tijd terugkomen was de vrijvertaalde opdracht van de suppoost.

Het was de moeite meer dan waard, de oude Moorse cultuur was prachtig bewaard gebleven; bijna alle wanden van de hoge zalen en gangen waren bezet met in kalksteen gebeeldhouwde versierselen. Geen afbeeldingen van heiligen maar sierlijke motieven met prachtige houten en bewerkte plafonds.
Niet dat dit alles de latere katholieke uitingsvormen oversteeg, nee, het beeldhouwwerk was veel eenvoudiger uitgevoerd maar gelukkig ook minder potsierlijk en bewijzerig dan de enorme, soms monsterlijk lelijke, versierselen die de katholieken in hun kerken zouden en moesten opsieren.
Ook de positie van het El Alhambra( bovenop de heuvel en naast en boven de stad) was fantastisch en overal tussendoor had je de mooiste en verrassendste plaatjes van de witte stad ( vooral de nabij gelegen Afrikaanse wijk) met hun kerkjes met voorop de toren van het Alhambra.
En wat een tuinen, vijvers, kanaaltjes, snoei en knipwerk van al die coniferen en lanen; een genot om tussendoor te wandelen.
Er waren slechts enkele beelden van een achttal sterke leeuwen, die pas waren gerestaureerd en die, omringd met een mooie diapresentaties van die restauratie, in een ronde bolvormige ruimte stonden opgesteld.
We waren blij dit alles aanschouwd te kunnen hebben en gingen opgetogen verder, op weg naar het volgende hoogtepunt: het Mezquita in Cordoba, maar daarover later meer.
En….. het was die middag droog gebleven.

Patty