De kat en de pizzahut.
21-04-2011.
Hoewel we het met een eed op onze overleden moeders; een symbolische want mijn moeder is nog springlevend (hoewel dat springen er al een tijde aardig af is), absoluut hadden afgezworen, zaten we toch onverwacht op een pizzaterras van onze camping te Buerda op de menukaart te kijken.
‘’Of we nou thuis een pizza uit de oven halen of hier bij de campingbar/restaurantcombinatie, het blijven opgewarmde supermarktmaaltijden’’ was ons argument.
Argumenten worden altijd gevonden; of je er nu zoekt vóór of tegen een beslissing, ze zijn er altijd en niet als alle andere zaken die een mens kan bezitten soms even zoek.
Het zou ook wat raar zijn als je plotseling iemand hoort roepen: ‘’Schat, heb je m’n argumenten vóór ook gezien? Ik kan ze nergens vinden!’’.
Net zo vreemd zou het klinken als die partnerschat dan zou roepen: ‘’ Zoek dan met je handen’’ .
Argumenten zijn ontastbaar net als geluk en zielig, zomaar wat voorbeelden, zonder enige bedoeling gekozen, dat je niet denkt van ….nou laat maar.
Hoewel voor een pizza gekomen werd het toch voor Rens een Spaghetti bolognese, we waren tenslotte in bologneseland, en voor mij, carnivoor bij uitstek en voorzitter, penningmeester secretaris en enig lid van de vereniging tot het behoud en tot de verbreiding van het carnivoorschap, een kalfslapje met patatten. En voor beiden, tot op het bot toe verkleumd door het geforceerde ‘lekker even zitten in de avondzon’’ een Kippensoepje.
Lekker uit eten in Spanje heet dat.
We zaten nog maar amper aan de soep of een schurftige kat begon rondjes te draaien rond mijn benen, z’n kalende kopje schuin omhooghoudend in mijn richting in de hoop mij hiermee te vermurwen een stukje (of een plasje) van mijn Kippensoep aan hem/haar te geven. Als er dieren zijn waar ik oprecht een hekel aan heb, en waarvoor ik Noach nog altijd eens flink wil aanspreken omdat hij ze met die kotenark van een wisse maar zekere verdrinkingsdood heeft gered, zijn dat wel katten, poesjes, m’n schatjes, m’n liefjes of hoe die krengen ook mogen heten.
Ik deed dus niets op hem/haar, vanaf nu HET geheten, uit, maar dat vond het niet leuk. Opzichtig begon het, uitgestrekt tegen een houten paal van het terrashekwerk, z’n nagels te krabben alsof het zeggen wilde: ‘’Als jij mij geen plasje van jouw overheerlijke en van onder de tafel nog te ruiken Kippensoep gunt krab ik jouw beide benen tot op het kale bot open’’. De gedachte alleen al deed me huiveren, wat Rens zag, maar dat ik met een ‘ik heb het nog steeds koud’ kon afdoen. Net toen ik besloot het beest met een rotschop vanonder de tafel, over het houten pizzahutterrashekwerk, zo in het er achter liggende kinderzwembadje te schoppen zag het twee witte katten op een ander veldje lopen. Alsof de Kippensoep plotseling niet meer te pruimen was verdween ze nog sneller dan de soep door mijn keelgat gelepeld werd. Mocht het kreng toch nog terugkomen dan had ik de soep tenminste op. Is dit Hollandse zuinigheid of gewoon dierenhaat. Aan u.
Patty
