De grote oversteek over de Pyreneeën

18-04-2011

We besloten vanuit Lourdes met onze, door een Ford Transit aangedreven, camper de Pyreneeën over te steken.
Alsof de heilige maagd ons een hak probeerde te zetten bleek dat niet te kunnen.
We zouden eindigen op een wel is waar mooie en zeer hoog gelegen plek in Frankrijk maar zouden nooit Spanje bereiken via deze route.
Gelukkig hadden we haar door en konden tijdig omkeren en een route binnendoor naar de westelijk gelegen overgang nemen: de toeristische route genaamd en de kaart verklapte ons: alleen geschikt voor ervaren chauffeurs van caravans.
Rens vroeg zich nog af of we dit wel aankonden, wellicht denkend aan haar eigen rijvermogen maar daarbij mijn jarenlange ervaring op de Mercedes 911 vergetend.

Wat ze ook vergat, en wellicht expres, was mijn ervaring met de Ford Transits waarin ik destijds veel heb gereden maar waarin ik ook enkele leeftijdsgenoten tot een vrijpartij in deze multifunctionele bestelbus verleid heb. Achterin het laadruim voor mocht het er van komen en voorin een ruime cabine met een brede doorgetrokken bank waar intimiteit en vrijpostigheid dicht bij elkaar lagen.
Mijn favoriete plek voor die prille escapades was: De Kleine Noordijk.
Ik noem het nog steeds favoriet hoewel we er eenmaal gerstoord werden door een politieteam ( 2 man sterk) die dat busje in het Twellose bos niet vertrouwde.
Ze hadden de bus ongemerkt genaderd en schenen met hun felle bedrijfslampen recht op de blote billen van Rita die nog zo voorzomers blank waren dat de hele bus niet door de lampen maar door haar billen beschenen leek.
Gelukkig beseften de brave dienders, die toch een beetje teleurgesteld keken ( ze hadden misschien meer verwacht en eerlijk gezegd ik ook…..) dat het geen criminaliteit maar intimiteit betrof hoewel ik dat laatste voor onze klungelige poging het begin van ontluikende sexualiteit te ontdekken, wel wat fors uitgedrukt vind. In m’n gedachten ging het er altijd heel anders aan toe.
Maar niet te lang gezeurd over het door Rens bewust vergetene: De tocht der tochten.

Net toen het een beetje leuk begon te worden, met haarspeldbochten die dat eigenlijk nog niet eens waren; ze hadden meer van de krulpinnen van m’n moeder, zaten we al op de top, de col Pourmalet, door de Spanjaarden eigenwijs col Pormalet genaamd, en begonnen aan de afdaling naar onze camping.
De moeilijke tocht was er een van twee vingers in de neus en zes aan het stuur geweest, met reservevingers voor neus, mondhoeken en plekjes van de jeuk, zonder ogenschijnlijke moeilijkheidsgraad.
Hoewel de radio onverstaanbare Spaanse zinnen uitbraakte waarin voetbalelftallen van de premier league veelvuldig voorkwamen klonk bij mij het liedje in het hoofd van Doe Maar: Is dat alles, Is dat alles ………..
We waren in Spanje.