Brilzeikerds.

30-4-2011

In het Spaanse barlokaal moest ik toch even naar de toilet, de servizio geheten.
Het herentoilet, uitgerust met van die milieuvriendelijke drukknoppen voor tijdelijke verlichting, bestond, en dat is op zich al heel uitzonderlijk, uit drie hoge urinoirs en een afsluitbaar zittoilet.
Van de vriendenkring van vier enthousiast drinkende mannen die daarna allen tegelijk naar de servicio gingen hadden er drie heerlijk tegen de hoge pisbakken kunnen wildplassen; maakt niet uit hoe je richt en of je er al pratend op let, het komt altijd wel ergens in de bak terecht.
De vierde zou eigenlijk moeten wachten maar zag het zittoilet en dacht: ‘ Oh, een laag urinoir mét bril en brillen zijn om door te kijken en om op te zeiken’ en begon gevarieerd te plassen; eerst een keertje linksom over de bril, daarna een keertje rechtsom en daarbij de binnenkant van de deksel ruim meenemend, twee keer gekruist en daarna zwengelend afkloppend voor de laatste druppels die vrijelijk rondom op de grond vielen.
Toen ik daarna voor, zoals m’n schoonmoeder altijd tegen de kleinkinderen zei, een grote drukker op dat toilet moest kon ik voor twee mogelijkheden kiezen:

Één: als een skischansspringer, maar dan zonder ski’s want die passen toch niet, boven de pot zweven wat, als de drukker niet direct komt of uit meerdere kleine drukkertjes blijkt te bestaan, niet altijd meevalt en zeker niet met de armen horizontaal naar achteren waarvoor ook meestal geen plaats is op de herenservizio in Spanje.

Dus koos ik zoals gewoonlijk voor optie twee, zeker toen bleek dat alleen het plafond nog droog was:
Eerst die hele vette toiletbril met veel toiletpapier schoongeveegd om de hele bril daarna met schoon toiletpapier af te dekken, zodanig dat ook de binnenkant, zeg maar daar waar, zoals m’n schoonmoeder altijd zei: het dingetje zit, goed afgedekt werd.
Vervolgens ging ik een beetje achterop de bril zitten en hield het dingetje in mijn hand vast zodat die toch niet in aanraking zou kunnen komen met die vieze binnenkant; je weet maar nooit waar je zo’n enge ziekte oploopt zoals die met gonno en reu erin.
Toen ging het licht uit, klote milieuvriendelijke schakelaars !!!!
Ik moest snel bewegen dus zwaaide ik in het pikkedonker met de vrije hand in de rondte om het licht weer aan te doen springen wat voor eventjes lukte.
Maar omdat ik toch nog even moest wachten voor de ontlasting geheel was afgesloten sprong het licht weer uit, net toen ik, na de afsluiting van de hele handeling automatisch moest plassen. Ik begon weer enthousiast in het donker te zwaaien naar de bewegingsensor en, je raadt het al, ik pieste lekker warm in m’n hand die ik in een reflexbeweging terugtrok.
Door die plotselinge beweging viel de tot plakkens toe bezeikte brildeksel met een klap op m’n rug en kort daarop voelde ik aan de warmte van m’n kuiten dat de hand wel was weggetrokken maar dat het dingetje nog in dezelfde houding tussen m’n bovenbenen zat geklemd.
Behalve mezelf kon ik ook de bril weer schoonmaken want een vieze bril wil je toch een ander niet aandoen.
Toen was het papier op………

Ik noemen die Spanjaarden Brilzeikerds, zij mij de Hollandse Papiervreter.

Patty