Kabouter Witbaard en de lynxen deel 2
Na een korte inspectie ging Kabouter Witbaard voor de groep staan, sprak deze nog even toe en zei:
“We gaan!”
In twee groepen liepen de kabouters naar de plekken waar ze de lynxen voor het laatst gezien hadden.
Daar begon het spoorzoeken voor Sproet en Joalize.
Elke afdruk van een poot werd goed bekeken en ook aan een paar andere kabouters uitgelegd.
Ook afgebroken takjes en gescheurde blaadjes kregen alle aandacht.
Gelukkig was de grond vochtig en konden ze vrij goed de specifieke en goed herkenbare pootafdrukken van de lynxen waarnemen.
Maar het begon donkerder te worden in het bos en ze moesten fakkels van in vet gedompelde katoenen kledingstroken als lichtbron gebruiken…….. en om ermee de lynxen af te schrikken.
Het werd nacht en nog steeds hadden ze de lynxen niet gevonden.
Ze stopten even om wat te eten terwijl de spoorzoekers doorgingen met het vinden van het spoor. Plotseling klonk er de roep van een uil, maar niet van een gewone, nee het was de waarschuwingsroep van Sproet.
Die herkende iedereen die wel eens met hem op pad was geweest.
Iedereen hield zich muisstil, weer die roep.
“Joranik en en Tideo, ga eens heel voorzichtig het pad van Sproet zoeken en kom daarna verslag doen”.
De twee slopen onhoorbaar door het donkere dichte struikgewas met elk een fakkel aan een scherpe stok om bij te lichten.
Even later klonk er een andere uilenroep, herkenbaar als die van Joalize.
Nu dichterbij, het leek wel om de hoek van een rotswand te komen.
“Dwark, ga jij met Pronga daar eens kijken maar voorzichtig, het is heel dichtbij.”
Ook deze twee jonge en sterke kabouters slopen over het paadje dat Joalize gegaan was.
Ze kwamen even later terug bij hun groep.
“Er ligt achter die rotspunt, op een grote steen, een lynx te slapen” fluisterde Dwark opgewonden.
“Dan moeten we even afwachten wat Joranik of Tideo over de situatie bij Sproet komen melden”
Even later, zonder dat én van de kabouters hem gehoord had, zo stil kon hij sluipen, stond Tideo in hun midden.
“Sproet heeft ook een slapende lynx gezien, iets hoger dan die van Joalize want die kon hij door de maan soms ook zien liggen”
“Hoe is het struikgewas tussen de twee posities, kunnen we ons goed verspreiden zonder de dieren wakker te maken?” vroeg Kabouter Witbaard.
“We moeten erg oppassen met losliggende stenen maar er staan niet veel bomen en struiken”, zei Tideo.
“De dieren moeten de heuvel op gejaagd worden”.
“Goed” zei Kabouter witbaard zacht.
“Tideo, ga terug naar sproet en verspreid jullie daar, wij verspreiden ons hier zodat we elkaar in het midden tegenkomen.
Neem de scherpste stokken mee voor de fakkels, maak zoveel mogelijk lawaai. Wie durft mag de dieren aanvallen zodat ze zo schrikken dat ze er vandoor gaan maar…….. niet steken tenzij ze zelf aanvallen.
Alleen maar bang maken; Lynxen doen ook gewoon maar wat lynxen horen te doen”
“En pas op met losliggende stenen, pas op, kom verspreiden”
En gaar gingen de kabouters, overal zag je de fakkels branden en voorzichtig verspreidden ze zich over de rotsachtige bodem.
Heel soms hoorde je een los liggende steen iets wegrollen maar veel geluid maakte dit gelukkig niet.
Beide groepen kwamen in het midden bij elkaar en even stonden alle kabouters in een halve boog om de nog steeds slapende lynxen heen.
Toen riep Kabouter Witbaard hard ” Aanvalluh” en schreeuwend, fluitend en met de ratelaars een hels kabaal makend stormden de kabouters op de dieren af.
Die sprongen op uit hun diepe slaap, keken verschrikt om zich heen, schrokken zichtbaar van de fakkels en het lawaai en zetten het op een lopen, gevolgd door de kabouters.
Natuurlijk liepen de lynxen veel sneller dan kabouters kunnen maar die maakten zoveel lawaai dat het kilometers door het bos klonk en de lynxen zo bang maakten dat ze wel door bleven rennen, de vliesberkenheuvels in.
Sproet en Joalize bleven nog wel een tijdje de pootafdrukken volgen om er zeker van te zijn dat ze echt uit hun gebeid verdwenen waren maar dat waren ze.
De kabouters hebben eerst een kamp gemaakt om te kunnen slapen met een vuur voor de zekerheid en twee man op wacht.
Na goed uitgerust te zijn trokken ze weer door de bossen huiswaarts om thuis door een enthousiaste groep dorpsgenoten te worden verwelkomd.
Waarna er ‘s avonds een groot feest werd georganiseerd ter ere van de stoere woudlopers.
Ja, feesten kunnen ze wel, die kabouters.
