Kabouter Witbaard en de lynxen deel 1
Het leek een dag zoals alle dagen in het voorjaar in het dorpje van Kabouter Witbaard.
Veel kabouters waren op het land bezig met ploegen, zaaien, en planten.
De tuinbonen stonden al flink hoog tegen bloeiens aan en de vroege aardappels konden al de grond in.
Het was een mooi gezicht al die kabouters zo aan het werk te zien op de akkers tussen het dorp en de rivier.
Ook Kabouter Witbaard was met Moedoe aan het werk.
Ze hadden het land door Kabouter Agronimus laten omploegen.
Hij bezat de akker naast hen en werkte met twee paarden voor zijn ploeg.
“Als jij”, zo zei hij tegen Moedoe, ”weer eens voor ons gezinnetje van die heerlijke pannenkoeken bakt ploeg ik jullie akker wel even mee.
De paarden vinden het heerlijk weer even te kunnen werken en ik doe het met liefde”
Terwijl de zachte en warme zonnestralen de gezichten van de kabouters al een beetje bruin kleurde klonk er gekraak van takken vanuit de bosrand.
De kabouters keken verbaasd op, wat kon dat nu zijn?
Even later renden konijnen, hazen, reeën en enkele wilde zwijnen dwars door de akkers van de kabouters, alsof ze opgejaagd werden door iets gevaarlijks.
Ze keken niet op of om en even later zagen ze twee grote lynxen aan de bosrand verschijnen.
Deze twee grote dieren stopten de achtervolging bij het zien van zoveel kabouters waarvan er sommige al klaar stonden met hun schoffels, schoppen en grepen om zich te verdedigen tegen deze gevaarlijke indringers.
Want gevaarlijk waren ze, dat wisten de kabouters al heel lang.
Gelukkig kwamen ze niet vaak in hun gebied voor, maar als ze er waren was het gelijk alarmfase 3.
Kabouter Witbaard liep voorzichtig naar z’n huisje, de lynxen goed in de gaten houdend en sloeg op de grote pan die altijd naast z’n deur hing.
Nu wisten ook de kabouters die in hun huis of schuur bezig waren dat er gevaar dreigde.
“Hou de kinderen binnen” riep hij luid, een bericht dat door de andere kabouters werd overgenomen zodat ook de verst afliggende huisjes het konden horen.
“Loop naar elkaar toe, met jullie gereedschap in de aanslag, en kom dan als groep naar de huisjes lopen, verzamelen in de grote zaal” riep kabouter Witbaard. Zo deden de kabouters, de vrouwen middenin de groep en de mannen met hun gereedschap in de aanslag aan de buitenkant.
Ook kwamen er kabouters, ook zulke groepen vormend, uit huisjes en schuren naar de grote zaal gelopen.
Even later zat de grote zaal tjokvol.
“Het is vreemd dat lynxen overdag jagen” sprak Kabouter Witbaard even later.
“Dit kan alleen maar betekenen dat ze erge honger hebben maar”, vervolgde hij na een korte stilte strijdvaardig “en dat wij niet hun prooi mogen worden!!!”
Nou, daar waren alle kabouters het wel mee eens.
“Normaal zijn lynxen bang voor ons maar omdat ze zo lang aan de bosrand bleven staan en ons nakeken betekent dat ze ons ook als prooi zien.
En daarom gaan we ze verjagen”
Er klonk een vreemd gemompel door in de groep, sommigen waren het met Witbaard eens, anderen vonden het een riskante onderneming.
“Wie zijn er de beste spoorzoekers” vroeg Kabouter Witbaard “want de lynxen joegen ook overdag, zullen dat ‘s avonds ook doen en moeten in de late nacht gaan slapen.
Dan wil ik ze wegjagen tot over de vliesberkenheuvels”
“Drokba en Sproet” zeiden de kabouters.
“Drokba woont twee dagen lopen hier vandaan dus dat duurt te lang” zei Witbaard.
“Sproet, wie denk jij dat er na jullie komt”
“Ik denk dat Joalize het ook heel goed kan” zei Sproet na even nagedacht te hebben.
“Goed” zei Witbaard, “twee groepen, één met Joalize en én met Sproet, vuur mee, veel brandbare materialen als katoenen doeken, vetten en oliën want we moeten dag en nacht vuur hebben en…….. moeilijk brandende stokken met scherpe punten.
En…….pandeksels, fluitjes en ratelaars.
We besluipen de lynxen zo dicht mogelijk, maken als we ze gevonden hebben een halve maan en op een teken gaan we ze laten schikken met vuur en veel lawaai.
We jagen ze na tot over de Vliesberkenheuvels.
We vertrekken over twee uur, wie doet er mee, niet allemaal want er moeten ook sterke kerels hier blijven om de vrouwen en kinderen te beschermen”
Er waren er veel die mee wilden en Kabouter Witbaard moest er een aantal teleurstellen.
Even later werd er hard gewerkt om alles klaar te hebben.
Werden potten met vet en flessen olie in geitenleren rugzakken geperst.
Oude katoenen kleding werd in repen gescheurd en mooie verse takken uit het jonge Essenbosje werden afgekapt en scherp gepunt.
Zo stond twee uur later een strijdvaardige groep stoere kabouters klaar voor de tocht.
Na een korte inspectie ging Kabouter Witbaard voor de groep staan, sprak deze nog even toe en zei:
“We gaan!”
