Kabouter Witbaard en de Condor
Het leek een dag uit alle dagen uit het dorpje van kabouter Witbaard.
Tenminste zo leek het want wie kabouter Witbaard goed kende zag dat hij vaker dan normaal hoog de lucht in keek.
Hij fronste dan z’n wenkbrauwen en tuurde stukje bij beetje de hemel af op zoek naar iets.
En dan ging hij ook wat onrustiger lopen, alsof hij ergens bang voor was.
Kabouters zijn ook zo klein dat gevaar van grotere dieren altijd op de loer ligt en niet alle dieren uit alle bossen kenden Kabouter Witbaard en wisten dus niet dat hij altijd alle dieren zou helpen.
Gelukkig was hij al heel oud en had hij al heel veel meegemaakt.
Zo kende hij ook de geuren van warme wind uit het zuiden die soms, soms maar een keer in de twintig jaar, helemaal uit Spanje over de Alpen kwam aanwaaien en bijzondere vogels mee kon voeren.
Condors……. ja, dit was zo’n dag, hij rook het aan de wind, zouden er nu ook Condors hoog in de lucht zitten.
Weer keek hij turend omhoog en plotseling begonnen zijn kleine korte beentjes heel hard in de richting van z’n huisje te rennen.
Zo snel hij kon sprong hij over het kleine beekje, sneed het hazenpaadje af, kroop onder het schapenweidje door en begon bij z’n huisje aangekomen heel hard met een dikke knuppel op een grote oude pannendeksel te slaan.
Dit betekende ONRAAD voor het hele dorp.
Zodra de andere kabouters dit geluid hoorden riepen ze hun kinderen bij zich, die moesten direct naar binnen en zo snel als ze konden probeerden ze de schapen, koetjes, geitjes en varkentjes in hun hokken te krijgen, met de deuren op slot.
Je wist maar nooit wat er precies kon gaan gebeuren als Kabouter Witbaard onraad rook en op de pannendeksel sloeg.
Kabouter Simplientje hielp haar man Drokus net de laatste twee schaapjes uit het kleine schapenweidje te halen toen een enorme Condor rakelings over haar hoofd heen scheerde en het ene schaapje met z’n linker voorpoot vastpakte.
Het schaapje blaatte het uit van de schrik, het hing half in de klauw van de condor die niet los liet.
Maar Kabouter Drokus had een echte herderstaf in de hand en sloeg er heel hard mee op de klauw van de condor die van schrik het schaapje los liet en Drokus met het ene en Simplientje met het andere schaapje konden net op tijd in het huisje de deur achter zich dicht doen.
Ze waren veilig.
Kabouter Witbaard had op afstand dit allemaal zien gebeuren en keek z’n vrouw verbaasd aan.
Wat was er met die Condor.
Kijk, hij was op een tak van de oude scheve dennenboom gaan zitten maar zat een beetje scheef met afhangende vleugel om zich heen te kijken, hongerig.
”Het lijkt wel”, zei kabouter witbaard ”alsof hij gewond is.
Condors zijn aaseters en vallen gezonde dieren niet zo gauw aan, er moet iets aan de hand zijn, Ik ga eens kijken”.
”Doe voorzichtig en neem je gouden herderstaf mee, daar hebben alle dieren veel respect voor” zei Moedoe.
En dus liep even later Kabouter Witbaard met z’n, in de zon glinsterende gouden herderstaf, richting de scheve dennenboom.
De Condor bleef gewoon zitten, vloog van schrik niet weg en kabouter Witbaard zag al snel dat de Condor aan z’n vleugel gewond was.
Hij leek wel gebroken zo scheef hing hij er bij.
Vlak voor de condor staand begon kabouter witbaard hele rare woorden te spreken, echte oeroude vogeltaal.
”WRa wrap bronta, crodias woro pondo. Droe wra krajan hopin gewhatta”.
En je zag dat de condor het begreep en Kabouter witbaard ging ontspannen voor de condor staan en zei: ”Gronko kra wicham azin wropoe”.
De Condor zette een hele hoge fluittoon op en floot vier keer op rij met een hoofdknik aan het eind.
Kabouter Witbaard draaide zich om en liep naar de grote zaal midden in het dorp waar hij drie keer op z’n vingers floot.
Van alle kanten kwamen de oude Kabouters aangelopen, ze hadden natuurlijk allemaal precies gezien wat er gebeurd was en waren benieuwd naar nieuws van Kabouter Witbaard.
”Ik heb even met de condor gesproken en hij is gewond aan z’n vleugel.
In Zuid Frankrijk, toen ze een dode koe aan het opeten waren is er in z’n vleugel geschoten.
Ik heb hem beloofd te helpen met spalken en met wat eten en hij heeft beloofd ons niets te doen, we gaan elkaar helpen.
Kabouter Ribbel, was er bij jou gisteren geen oude geit overleden, heb je dat dier al begraven anders kunnen we dat de condor geven zodat het wat op krachten komen kan”.
”Kabouter Snijdersteen, ga jij met me mee het bos in om de beste spalk te maken die we ooit gemaakt hebben.
Kabouter Dronja en Meta, willen jullie een afdak van dennentakken maken boven de condor zodat hij daar kan blijven zitten”.
Toen alle taken verdeeld waren gingen ze allemaal hard aan het werk.
In het Essenbos vonden ze een paar hele mooie takken om spalken van te maken en voor het donker werd had de condor eten gehad en zat er een mooie spalk om z’n vleugel gebonden.
De volgende dag voelde de grote vogel zich al weer wat beter en durfden de aller grootste kinderen al een beetje dichter bij die prachtige grote vogel te komen staan.
En na een week al begon de condor z’n vleugel weer uit te slaan.
Toen de spalk er af mocht oefende het nog een paar keer en onder gejuich van heel het dorp maakte het een proefrondje over de huisjes.
En op zaterdagmorgen, toen de dauw opgedroogd was, de hemel helder en alle kabouters zich voor de grote feestzaal hadden verzameld stonden Kabouter Witbaard en de condor tegenover elkaar.
Oh wat was die condor groot !!!!
Maar ze keken elkaar als vrienden aan en nadat Kabouter Witbaard z’n gouden Herdersstaf hoog in de lucht zwaaide en riep: ”Condor Kwa Mediaan”, sloeg de condor z’n vleugels uit, floot vier keer die mooie hoge toon en zweefde tussen de rookslierten uit de huisjes het dal uit in de richting van het zuiden.
Nog een paar keer hoorden ze die mooie hoge fluittoon en toen was hij weg.
En de kabouters waren trots en blij zo’n mooie vogel geholpen te hebben.
