Kabouter Witbaard en de sneeuwpret van Plop

De Sneeuwpret van Plok en Poekie

 

Het was winter en die nacht had het flink gesneeuwd.
De kleinkinderen hadden kerstvakantie en logeerden dan bij kabouter Witbaard en Moedoe.
Ze waren vroeg wakker en stonden met hun neuzen tegen het koude raam gedrukt te kijken naar het witte landschap.
“Kom, we gaan opa en oma wakker maken, dan kunnen we gauw naar buiten” zei Plop, de oudste van de twee.
“Wakke make, wakke make” zei zijn jongere broertje Poekie en ze liepen op hun blote voeten naar de slaapkamer van opa en oma.
“Opaaaaa, omaaaa, wakker worden, er ligt hele verse sneeuw” riep Plop hard.
“Wakke worre, wakke worre” zei Poekie.
Opa Witbaard en Moedoe zaten meteen rechtop in bed.
“Is dat schrikken zeg” zei opa, “het is nog midden in de nacht”
“Nee hoor, kijk maar” zei Plop en hij trok het gordijn open.
Nu zaten opa en oma te knipperen met hun ogen en waren meteen klaar wakker.
“Jullie deugnieten” zei Moedoe  “ik zou jullie voor straf geen ontbijt geven”.
“Mag ik dan direct naar buiten” vroeg Plop snel.
“Nee, natuurlijk niet, eerst goed ontbijten.
Trek jullie warme oude kleren maar aan dan maak ik dikke boterhammen en een bordje havermout klaar” zei oma Moedoe.
“Jippie” riep Plop en “Ippie” riep Poekie.

Even later zaten de kinderen aan de stevige grote keukentafel achter hun boterhammen en bordje pap.
“Hoe hebben jullie je aangekleed” riep oma verbaasd.
“Dit zit achterste voren en dit binnenste buiten, jullie moeten wel flinke haast hebben gehad.
Na het eten eerst goed aankleden, jullie lijken wel een stel zwervers”
“Heeft opa de slee al van zolder gehaald” vroeg Plop.
“Ja hoor, gisteren al want hij kon al aan de lucht zien dat het zou gaan sneeuwen” zei Moedoe.

Toen de boterhammen op waren, de pap snel naar binnen geslurpt en de kleren goed waren aangetrokken ging de warme winterjas van schapenwol aan.
Ook gingen de zelfgebreide kleurige handschoenen aan.
Nu konden ze eindelijk naar buiten.

Net buiten aangekomen riep Plop heel hard: “Sneeuw, verse sneeuw,  Joepieieieieieieie!!!!!!!”. Het schalde hard door het dal.
En door het lawaai en de trilling die dit veroorzaakte, en door de warmte die vanuit de warme keuken door het rieten dak kwam, begon die dikke plak sneeuw te glijden en kwam pardoes bovenop Plop terecht.
Die kwam helemaal onder de sneeuw te liggen.
Alleen zijn hoofd en een hand was nog vrij en hij zag Poekie nergens meer, die leek helemaal verdwenen onder de sneeuw.
“Opaaaaaaaa, omaaaaaa, heeeeeelp, heeeelp dan” riep Plop hard.
“Poekie is bedolven door de sneeuw !!!”

“Nog in zijn pyjama kwam opa Witbaard naar buiten gerend. Hij begon direct in de sneeuw te krabben op zoek naar Poekie.
“Poekie, Poekie, waar zit je toch” riep opa en oma kwam ook al naar buiten gerend.
“Poekie, Poekie, waar zit je?” riepen ze beiden in koor.

En terwijl opa en oma in de hoop sneeuw zaten te graven hoorden ze een zacht stemmetje roepen: “Ikke hiel, ikke ben hiel”.
Dat kwam helemaal niet uit de sneeuwhoop. Nee het kwam om de hoek van de boerderij.
En daar kwam het vrolijke koppie van Poekie al om de muur gekeken. ” Ike hiel, ikke hiel, stoppetje pele?
Toen moesten Plop, oma en opa hard lachen.
Poekie zat helemaal niet onder de sneeuw, dat had Plop maar gedacht toen hij Poekie miste.
Nee, Poekie was direct de hoek om gelopen naar het schuurtje terwijl zijn grote broer maar stond te schreeuwen. Niks bedolven dus.

Opa en oma hebben Plop uit de sneeuw getrokken en overal zat sneeuw;
in z’n laarzen, in zijn nek, op zijn buik en tussen zijn billen.
“Nou die moest eerst maar wat opdrogen” besloot oma direct en even later zaten de mannekes weer in de keuken, achter een kop chocolademelk.

“Gaan we later maar sleeën hè opa” zei Plop en Poekie herhaalde “seeen, seeen ” en daar moesten ze allemaal weer om lachen.
Wat een leuk broertje had Plop toch die met z’n guitige uitspraken steeds de mensen aan het lachen maakte.

En die middag werd er heerlijk gesleed door Poekie, Plop en natuurlijk ook door Opa.