Kabouter Witbaard en de modderplas
Het had die nacht heel hard geregend en overal lagen diepe plassen tussen de boerderijtjes, in de weitjes en op de paden.
De drinkpoeltjes waren wel twee maal zo groot geworden.
Onderaan de kleine heuvel bij de schapenweide stond wel heel veel water zeg; zoveel hadden de jongens daar nog nooit zien staan.
Ze zaten met hun neus tegen het raam gedrukt te kijken naar al dat mooie en natte speelplezier.
“Oma, mogen we de rubber laarsjes aan, gaan we fijn buiten spelen” vroeg Plop heel lief.
“En helemaal vies worden zeker, nee komt niets van in, jullie blijven fijn binnen”
Opa Witbaard, die z’n krantje zat te lezen bromde wat van achter zijn krant.
“Wou je wat zeggen opa,” vroeg oma.
“Ja zeg, het zijn jongens, die willen nu eenmaal ravotten, geef ze hun laarsjes dan blijf ik wel bij ze in de buurt zodat er niets gebeurt”
” Ok, maar dan doe ik ze de oudste kleren aan die ik kan vinden want ik weet wel hoe ze terug komen”
En oma ging de spullen zoeken.
Ook opa pakte z’n rubberen laarzen, de lange geitenleren jas, de geitenleren broek en z’n oudste hoed.
Even later stonden er drie zwervers in de gang.
“Kom, we gaan fijn buiten spelen” zei opa, Plop riep Hoeraaaaa en Ploekie zei ” Buite pele, buite pele?”
Plop was al snel bovenop de heuvel geklommen hoewel hij daarbij al een paar keer uitgegleden was en waardoor z’n handen en knieën vet onder de modder zaten.
Opa hielp Ploekie naar boven en gleed ook al bijna uit.
“Het is wel glad hier zeg” zei opa, pas je wel op Plop.
“Ja hoor, maar hier kun je fijn naar beneden glijden, net als bij sneeuw” en hij gleed zo de modderheuvel af, recht op de grote plas af.
Door z’ snelheid kolkte het water zo hoog tegen z’n laarsjes op dat het er overheen klotste en ze voller en voller met vies modderwater liepen.
In het midden van de plas was het water zo diep dat het tot over z’n knieën kwam.
Het remde hem zo af dat hij voorover in het vieze water viel, kopje onder.
Hij stond gauw weer op en wilde juist tegen opa zeggen dat kleine Ploekie dat niet moest doen toen hij zag dat het vrolijke manneke op z’n kontje zat en door z’n voetjes te gebruiken al naar beneden gleed, zo op de diepe plas af.
“Opaaaaaaaa, Opaaaaaa, pas op!!!!, Ploekie glijdt naar de plas.
En opa bedacht zich geen moment , viel op z’n buik en kon nog net Ploekie aan z’n rug vastpakken.
Maar nu gleden ze allebei naar beneden, opa op z’n buik en Ploekie op z’n kont.
Maar kabouter Witbaard wist wat hij doen moest, hij draaide zich snel om en hield Ploekie boven zich.
Even later gleed opa kopje onder de diepe plas in, net op tijd de mond stevig dichtgedrukt om geen modderwater binnen te krijgen.
En Ploekie, kleine Ploekie, bleef dan wel niet schoon, maar hij ging niet koppie onder, daar zorgden de lange sterke armen van opa wel voor.
Wel waren al zijn kleren bruin van het modderwater en stonden ook zijn rubber laarsjes vol water.
Beduusd stonden de drie mannen even later bovenop de heuvel, Ploekie riep maar steeds” noh keer, noh keer” maar opa vond het te koud met die natte kleren want Plop stond al een beetje te rillen.
Oma, die voor het raam de aardappels aan het schillen was, had van dit alles niets kunnen zien.
Ze zag eerst een hele vieze oude natte zwerver boven de heuvel uitkomen, met op zijn arm een bruin vies kind, en naast hem stond een bruin vies ouder kindje.
Ze schrok ineens, nee zeg, dit waren toch niet opa, Plop en Ploekie.
Ze keek nog eens goed, ja, dat waren ze wel maar wat vies, zoooooo vies.
Boos stapte ze naar buiten.
Jij ouwe gek, je zou op ze passen en nu ben je net zo vies als de jongens, en wie mag dit allemaal weer schoonmaken??? Oooooomaaaaa!!!
“Maar oma, opa heet kleine Ploekie gered door hem vast te grijpen en boven zich te houden, anders was Ploekie koppie onder gegaan”
“Is dat zo” vroeg oma verbaasd.
“Ja” zei opa een beetje bedremmeld,”hij had zich naar beneden gewurmd met z’n voetjes en op z’ kontje in die gladde modder en toen gleed hij helemaal alleen van de heuvel naar een hele grote waterplas.
Toen moest ik wel achter hem aan duiken”
“Oh dan, dan is het goed” en ze kon er gelukkig al weer een beetje bij lachen.
“Blijf je toch m’n grote kanjer.
En nu naar binnen, kleren uit, ik zal een teil met warm water maken waar jullie allemaal in gaan”
Er werd een hele grote ketel op het vuur gezet dat ook nog eens flink werd opgestookt, de grootste teil uit het schuurtje gehaald en een kwartier later stonden de die mannetjes naakt voor het huisje.
Dat was geen gezicht, oma moest er vreselijk om lachen.
Drie witte lijven met bruine modderkoppen met bruin modderhaar en opa met een modderbruine baard.
“Kabouter Bruinbaard” zei ze lachend, “ik ga je bleken”.
Oma had een emmer lauw water en spoelde de meeste modder van de lijven af.
Daarna gingen de drie mannen in de teil en een plezier dat ze hadden en een hoeveelheid schuim dat er over de rand van de teil kwam geklotst.
Dit was nog leuker dan in plassen glijden.
En ‘s avonds zaten er niet twee maar drie gloeiende koppen te knikkebollen van de slaap aan tafel waar oma heel lang om zat te glimlachen.
