Kabouter Witbaard en de geplukte kip
“Oma, oma Moedoe, heeft u voor ons een oud laken” vroeg Plop, de kleinzoon van Kabouter Witbaard en Moedoe.
“Waarvoor heb je die dan nodig” vroeg Moedoe aan het kleine ventje.
“We gaan Indiaantje spelen samen met Droka en Tjoen.
“Injaantje pele, injaantje pele?” zei het kleine stemmetje van Ploekie die ook de keuken was binnengelopen.
“Ik zal eens kijken of ik wat kan vinden.
Hier, een oud laken, ga er maar lekker mee spelen” zei Moedoe.
En daar gingen Plop en Ploekie, die maar steeds zei: “injaantje pele, injaantje pele?” naar de Indianen tent.
Buiten hadden ze al met stokken het geraamte van hun indianen tent in het lege schapenweitje gezet.
Zo, het laken erover heen en klaar was Kees.
“Nu nog een haarband met mooie kippenveren uit het kippenhok” zei Droka, het zoontje van de smid, en daar liepen de vier mannekes al naar het kippenhok.
“Kiphok, kiphok” zei Ploekie die altijd met z’ n kleine lijfje achteraan kwam gehobbeld.
Moedoe was in de keuken bezig toen ze plots een enorme herrie vanuit het kippenhok hoorde.
Wat was dat nu, zou er een vos of een bunzing bij de kippen zitten?
Vreemd, die jagen toch niet overdag? Even Kabouter Witbaard roepen.
Ze liep snel naar het schuurtje waar kabouter Witbaard bezig was en vertelde wat ze gehoord had.
“Wat gek” zei kabouter Witbaard, “ik ga gauw kijken”
Toen kabouter Witbaard bij het kippenhok kwam zag hij al snel dat er vier jongetjes bij het kippenhok stonden die een beetje beduusd keken en ieder een paar mooie kippenveren in de hand hadden.
Droka had ze al achter een koord om z’n hoofd geplant zodat hij er als een echte Indiaan uit zag.
Ook zag kabouter Witbaard dat er een kip rond liep die van achteren helemaal kaal was geplukt.
“Hebben jullie die kip kaal geplukt” vroeg kabouter Witbaard die z ‘n lachen maar moeilijk kon bedwingen; drie schuldige kinderkopjes en de kleinste die steeds maar zei:
“kippe kaal plukke, kippe kaal plukke?”
“Ja,” zei Droka, de oudste van de groep ondeugden, “er lagen alleen veren met kippenpoep er op en toen hebben we er een paar geleend van die ene kip”
Nu barstte kabouter Witbaard in een schaterlach uit.
Hij moest zo hard lachen dat de tranen over z ‘n oude gegroefde wangen liepen.
“En jullie denken dat je de veren zo weer terug kunt steken” en hij proestte het uit.
Ook de smid kwam aangelopen en toen kabouter Witbaard hem vertelde van het lenen van de veren en de smid de kale kip zag begon ook de smid te bulderen van het lachen.
Even later kwamen er meer kabouters aangelopen die bij het horen van het verhaal op de grond rolden van het lachen.
En de vier deugnieten stonden wat beteuterd te kijken naar al die lachende mensen.
“Kom we gaan Indiaantje spelen” zei Droka.
Ze wilden naar hun Indianen tent lopen toen kabouter Witbaard zei:
“Ho, wacht even mannekes! Deze keer is het jullie vergeven maar doe dit niet wéér een keer.
Je kunt geen veren terug steken en de kip blijft kaal tot z’n rui, dan pas krijgt hij nieuwe veren.
Afgesproken?
“Ja meneer Witbaard, ja Opa, zeiden drie stemmetjes zacht en Ploekie zei: “ Kippie kaal, kippie kaal” en daar moesten de kabouters weer onbedaarlijk om lachen.
Even later liepen drie, met indianen veren getooide, kinderen oe-oe-oe-oe roepend rondjes rond de indianen tent.
Alleen Ploekie niet, die stond bij het kippenhok en riep maar steeds op die ene kip wijzend:
” Kippie kaal, kippie kaal.
